เมดอูจิน
เมดน้องอู
บ้านหลังนี้คังแดเนียลเป็นใหญ่ที่สุด
คำสั่งที่ออกจากปากแดเนียลต้องทำตามทั้งหมดไม่มีข้อแม้แม้แต่นิดเดียว
ขัดคำสั่งเท่ากับตาย
เหอะ!!!
แต่สำหรับพัคอูจินแล้วคังแดเนียลไม่สามารถสั่งอะไรเขาได้หรอก
ไม่มีสักครั้งเดียว ต่อให้แดเนียลเอาอะไรต่อมิอะไรมาขู่เขา เขาก็ไม่เคยคิดที่จะทำตามคำสั่งงี่เง่าของแดเนียลหรอก
แต่ก็แน่ล่ะ
แดเนียลสั่งเขาไม่ได้ก็เลยไปสั่งที่แม่เขาแทนยังไงล่ะ
สรุปสุดท้ายยังไงอูจินก็ต้องยอมทำตามอยู่ดีเพราะคนเป็นแม่ให้ทำ
คนที่รักแม่อยากอูจินไม่มีวันขัดแม่ได้หรอก
‘แต่งตัวซะ’
คำพูดของแดเนียลเมื่อ10นาทีก่อนหน้า
เขาเดินเข้ามาที่บ้านคนใช้หลังบ้านใหญ่พร้อมกับถุงกระดาษที่ข้างในมีเสื้อผ้าอยู่
เขายืนมันมาให้อูจินพร้อมกับพูดมันแล้วเดินออกไป
อูจินมองตามหลังหนาพร้อมกับมีความคิดในหัวว่าวันนี้เจ้านายของเขาจะเล่นอะไรอีก
เมื่อเปิดถุงเสื้อผ้าดูเขาแทบจะเดินไปหาเจ้าของบ้านแล้วโยนมันใส่หน้าเขาให้เต็มแรงเพราะของที่อยู่ในถุงนั้นแหละ
หึ!
คิดอะไรของเขาอยู่กันนะถึงได้เอาชุดบ้าๆนี่มาให้เขาใส่
ใครมันจะไปกล้าใส่กัน
เขาเป็นผู้ชายนะจะให้มาใส่ชุดเมดได้ยังไงแล้วไหนจะไอ้หูแมวนี่อีก
ให้ตายยังไงพัคอูจินคนนี้ก็ไม่มีทางใส่เป็นที่แน่นอน
“ยังไม่ใส่ชุดอีกหรอลูก
คุณคังรอนานแล้วนะ” แม่ของเขาที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านพูดขึ้น
แม่เขารู้ว่าแดเนียลเป็นคนเอาชุดในถุงมาให้อูจินใส่
แต่แค่ไม่รู้ว่าชุดในนี้เป็นชุดอะไร รู้แค่ว่าคุณคังบอกกับเขามาว่าให้ลูกชายของเขาใส่ชุดนั่นแล้วไปหาคุณคังที่ห้อง
“แม่
ครั้งนี้อูไม่ยอมแล้วนะ ไม่ใส่ด้วย” อูจินบอกบึนปากขึ้นอย่างไม่พอใจ
อะไรที่ลูกคนนี้ไม่พอใจก็มันจะทำหน้าอย่างนี้ใส่เสมอนั้นแหละ
“แต่คุณคังสั่งมาแล้วลูกต้องใส่”
แม่ของอูจินยังคงพูดให้ลูกชายตัวดื้อของเขาทำตามคำสั่งของคุณคังเจ้าของบ้านหลังนี้
“แต่แม่....ดูชุดที่คุณเขาให้ผมใส่ดิใครจะไปใส่กัน”
อูจินบอกพร้อมกับยื่นถุงเสื้อผ้าให้กับคนเป็นแม่ดูสิ่งของที่อยู่ข้างใส่
“ตายจริง!!!”
หลังจากที่ได้เห็นของที่อยู่ข้างในแม่เขาก็อุทานขึ้นมา
“เห็นไหมล่ะ
อูเป็นผู้ชายจะให้มาใส่ชุดแบบนี้ได้ไงกัน” อูจินบ่นอุบ ทำหน้าง้ำงอใส่คนเป็นแม่
“แม่จะไปคุยกับคุณคังเขาอาจจะให้ถุงผิดมาก็ได้”
แม่ของอูจินบอกแล้วหันตัวกลับออกไปแต่ยังไม่ได้ทันได้เดินออกไปคุณเจ้าของบ้านก็เดินเข้ามาก่อน
“20นาทีแล้วนะพัคอูจินยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกหรอ”
แดเนียลถามด้วยน้ำเสียงเรียบในแบบฉบับที่ทุกคนได้ยินต้องกลัว
แต่น้ำเสียงแบบนี้ใช้กับอูจินไม่ได้หรอก อูจินไม่เคยกลัวคุณคังสักนิด
“คุณคังคะ
ฉันว่าคุณหน้าจะให้ถุงลูกชายฉันมาผิดถุงแล้วนะคะ” แม่ของอูจินพูดพร้อมกับยืนถุงไปให้แดเนียลดู
แดเนียลรับมาเปิดดูก่อนจะปิดลงแล้วมองหน้าสองแม่ลูก
“ก็ถูกแล้วนิ
ผิดตรงไหน” แดเนียลตอบด้วยใบหน้านิ่งสนิทไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาเหมือนกับว่าชุดที่อยู่ในถุงนั่นมันเป็นชุดปกติ
“คุณจะบ้าหรือเปล่า
เอาชุดบ้านั่นมาให้ผมใส่หรอ ผมเป็นผู้ชายนะ” อูจินเถียงออกมาอย่างไม่ยอม
มันบ้าจริงๆนิที่จะให้ผู้ชายอย่างเขามาใส่ชุดแบบนี้เดินเข้าบ้านใหญ่
“มันก็มีวิกให้นายใส่นิ
ฉันว่าฉันซื้อมาพร้อมแล้วนะ”
“ผมไม่ใส่”
“นายต้องใส่”
“ไม่”
“พัคอูจิน”
แดเนียลเรียกอูจินด้วยน้ำเสียงต่ำซึ่งนั่นบ่งบอกว่าแดเนียลเริ่มจะโมโหแล้ว
“อะไร”
“จะใส่ไม่ใส่”
ถามอีกครั้ง
“ไม่ใส่...เหวอ”
อูจินตอบพร้อมกับตัวที่รอยขึ้นจากพื้นเพราะแรงของแดเนียลที่ยกอูจินขึ้นบ่าตัวเองนั่นแหละ
สิ่งที่แดเนียลทำ ทำให้อูจินตกใจแม่บ้านพัคก็เช่นกัน
“คุณปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ”
อูจินพูดพร้อมกับดิ้นไปมาบนบ่าของแดเนียล
“อยู่นิ่งๆมันจะตายหรอพัคอูจิน”
“คุณก็ปล่อยผมลงสิ”
“ปล่อยแน่....แต่บนเตียงของฉันเท่านั้น”
แดเนียลบอกแล้วพาอูจินเดินไปทางบ้านใหญ่
“แม่ช่วยอูด้วย”
ได้แต่ส่งเสียงเรียกให้แม่ของตัวเองช่วยแต่แม่บ้านพัคก็ทำได้เพียงยืนมองลูกตัวเองถูกเจ้าของบ้านพาไปแค่นั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
ตุ้บ
“โอ๊ย”
อูจินร้องออกมาเมื่อถูกแดเนียลโยนลงเตียงนอนขนาดคิงไซต์
เมื่อโยนอูจินลงสิ่งที่ตามตัวอูจินมาด้วยก็คือถุงเสื้อผ้า
“ไปเปลี่ยนมาซะ”
“ไม่”
“หรือจะให้แม่นายมาเปลี่ยนให้”
แดเนียลพูด มองอูจินด้วยสายตานิ่งๆ เด็กคนนี้ดื้อแต่เขาก็ดันชอบเด็กดื้อตรงหน้าซะได้
“หึ้ย!”
อูจินทำเสียงฟึดฟัดก่อนจะหยิบถุงเสื้อผ้าแล้วเดินสะบัดไปที่ห้องน้ำ
รอยยิ้มมุมปากยกขึ้นเล็กๆที่สามารถแกล้งเด็กดื้อคนนี้ได้
อูจินน่ะดื้อ
ดื้อมากด้วย จะดื้อแค่กับเขาคนเดียวและมีแค่คนเดียวที่เอาอูจินอยู่คือแม่บ้านพัคแม่ของอูจินเท่านั้นแหละ
คำสั่งของแดเนียลที่สั่งอูจินไปอูจินไม่เคยทำตาม
ต้องตามไปสั่งแม่ของอูจินอีกครั้งถึงจะได้
แต่ก็ยังว่าแหละคำสั่งของเขามันไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่หรอก
ส่วนมากที่สั่งไปก็แค่จงใจจะแกล้งเด็กดื้อเท่านั้น
และชุดเมดวันนี้ที่ให้อูจินใส่ก็เช่นกัน
“เสร็จแล้ว”
อูจินเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ใส่ชุดเมดกระโปรงสีแดงผ้ากันเปื้อนสีขาว
วิกผมบ็อบสีดำ โชคเกอร์สีดำเส้นเล็กและหูแมวสีดำที่คาดไว้บนหัว
อึก!
แดเนียลกลืนน้ำลายคงคออย่างฝืดๆ
เขากะแค่จะแกล้งให้อูจินใส่แต่ไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์อีกอย่างที่ตามมา
ตึกตึก
ตึกตึก ตึกตึก
ตอนนี้ใจกำลังเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
ในห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะอูจินกำลังยุ่งอยู่กับกระโปรงตัวสั้นของตัวเองอยู่
ส่วนแดเนียลก็ได้แต่มองอูจินตั้งแต่หัวและไปหยุดอยู่ที่ต้นขา
บริเวณที่เห็นผิวเนียนขาวกว่าส่วนอื่นเพราะไม่ได้โดนแดดเท่าไหร่
จ้องอยู่อย่างนั้นจนโดนมือเรียวของเจ้าของร่างปิดขาเอาไว้
“มองอะไรของคุณ
คิดจะทำอะไรผมหรือไง อย่าคิดอะไรบ้าๆนะ”
อูจินว่าแล้วแยกเขี้ยวใส่แดเนียลที่ยังคงมองเขาไม่เลิก ขายาวค่อยๆก้าวเข้าไปหาคนอายุน้อยกว่าตัวเอง
“นี่อย่าเข้ามานะ
หยุดอยู่ตรงนั้นเลย” อูจินว่าอีกแต่มีหรอที่แดเนียลจะฟัง
เขาเดินเข้าไปหาอีกคนอย่างช้าๆ
“ถ้าคนอย่างคังแดเนียลอยากได้อะไร
ก็ไม่มีอะไรห้ามได้หรอกนะ” แดเนียลบอก และเดินต้อนคนตรงหน้าไปจนติดกำแพงมือหนาสองข้างยกขึ้นค้ำกำแพงเพื่อกันไม่ให้คนตรงหน้าหนีออกไปได้
“คุกไงหยุดคุณได้
คังแดเนียล” อูจินว่า อ่า~ ก็จริงอย่างที่เด็กดื้อตรงหน้าว่า
ตอนนี้อูจินอายุแค่17ปีเท่านั้นอูจินกำลังเรียนอยู่เกรด11
ส่วนแดเนียลน่ะหรอเขาเรียนจบมาสองปีแล้วถ้านับเป็นอายุก็24ปี ห่างจากอูจิน7ปี
และมันก็เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางมากถ้าแดเนียลทำอะไรอูจิน
ไม่ทำก็ได้
จะไม่บังคับขืนใจเพราะคังแดเนียลมีวิธีทำให้อูจินยินยอมเองอยู่แล้ว
ถ้าอูจินยินยอมยังไงซะเขาก็ไม่เสี่ยงเท่าไหร่
“เอานี่ไปใส่ด้วยสิ”
แดเนียลละตัวออกจากอูจินเดินไปหยิบของในลิ้นชักออกมา
ของสิ่งนี้มันแถมมากับชุดเมดแต่เขาเอาออกก่อนให้อูจินเพราะยังไงตอนแรกก็ว่าจะไม่ให้ใส่
แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว
“อะไร”
อูจินถาม มองของในมือแดเนียลอย่างไม่เข้าใจ
มันคืออะไรที่อูจินไม่รู้จักแต่ดูแล้วมันคงไม่ดีกับอูจินเป็นแน่
“หางแมวมันแถมมากับชุดเมดใส่ก็ใส่ให้ครบหน่อยสิ”
แดเนียลพูดแล้วยื่นมันให้กับอูจินก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงนอน
อูจินรับมาอย่างงงๆเพราะเขาไม่รู้ว่ามันควรใส่ยังไง
“ใส่สิ”
“มัน....ใส่ยังไง”
เขาใส่ไม่เป็นแต่รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกี่ยวกับไอ้หางนี่เท่าไหร่
“ให้ใส่ให้ไหม”
แดเนียลถาม สายตาที่ปรากฏตรงหน้าอูจินตอนนี้มีแต่สายตาเจ้าเล่ห์
เขาไม่ไว้ใจแดเนียลเลยสักนิด
“เอายังไง
จะใส่เองหรือจะให้ใส่ให้” แดเนียลถามอีกครั้งมองคนตรงหน้าที่กำลังทำหน้าสับสนว่าจะเอายังไงดี
“จะใส่ให้ก็รีบมาใส่ให้สิ”
อูจินบอกแล้วโยนหางให้แดเนียล
รอยยิ้มที่มีเลศนัยปากฎขึ้นอีกครั้งแต่อูจินไม่ทันได้เห็นมันหรอก
“เดินมานี่”
แดเนียลบอก อูจินก็เดินตามคำสั่ง เขาแค่ต้องการทำให้มันจบๆไปเท่านั้นแหละ แต่แดเนียลไม่จบให้อูจินง่ายๆหรอก
“หันหลังมา”
อูจินยอมหันหลังตามที่แดเนียลบอกอย่างว่าง่ายโดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังจะโดนทำอะไร
ลมเย็นพัดผ่านแก้มก้นด้านหลังที่มีกางเกงในผู้หญิงตัวเล็กปิดอยู่หลังจากที่แดเนียลเลิกกระโปรงขึ้น
อูจินที่ได้รับรู้ก็ผละตัวออกแล้วหันหน้ามามองแดเนียลด้วยสายตาตกใจ
“คุณจะทำอะไรน่ะ”
“ใส่หางไง”
“แล้วมาเปิดกระโปรงทำไม”
“ถ้าไม่เปิดแล้วจะใส่ได้ไหมล่ะ”
“....”
“อย่างชักช้ามาเร็วๆ”
แดเนียลบอกอูจินก็เดินไปหาอีกครั้ง เขาว่ามันเริ่มจะแปลกๆอีกแล้ว มันรู้สึกใจหวิวๆ
เซ้นส์มันกำลังบอกว่าเขากำลังจะต้องโดนกระทำอะไรสักอย่าง
“ก้มตัวลงหน่อย”
แดเนียลบอกอูจินก็ยอมก้มให้ จะทำอะไรกันทำไมต้องก้มตัวด้วย
“ถางขาออกนิดสิ”
พูดพร้อมกับใช้ขาตัวเองดันขาของคนน้องออกให้ถ่างพอดีกับที่เขาต้องการ
แขนแกร่งกอดเอวบางไวไม่ให้อูจินที่ก้มลงล้มไปส่วนอีกมือก็จับกางเกงในปาดไปทางด้านขาวมือหยิบเจลหล่อลื่นที่ตัวเตียงมาเทในช่องทางสีสดที่อยู่ตรงหน้า
“นี่คุณ!”
อูจินร้องออกมาทันทีที่ความเย็นปะทะกับช่องทางของตัวเอง
รู้สึกหวิวๆแปลกๆที่มีคนอื่นมามองของของเขาแบบนี้ จะผละตัวออกก็ไม่ได้เพราะโดนแดเนียลล็อคเอวไว้
“ไม่ต้องหันมามองแล้วก้มตัวลงไปเหมือนเดินซะถ้าไม่อยากเจ็บ”
เขาบอกอูจินเริ่มไม่อยากให้แดเนียลทำในสิ่งที่แดเนียลต้องการแล้วแต่ก็คงทำไม่ได้เพราะเขาไม่สามารถหนีแดเนียลได้แล้วตอนนี้
“เจ็บนิดหนึ่งนะแต่อย่าเกร็งถ้าไม่อยากเจ็บมาก”
แดเนียลบอกก่อนจะค่อยๆใส่หางของเล่นเข้าไปในช่องทางสีสดจนหมด
ดีที่อูจินให้ความร่วมมือดีไม่เกร็ง รู้ได้ไงหรอก็อูจินไม่ร้องออกมาสักนิด
หรือเจ็บแต่กลั่นเสียงไว้นะ
แต่ชั่งเถอะเพราะตอนไปจากนี้จะไม่เจ็บแล้วแต่จะเสียวแทนตางหาก
“เอาออกได้ไหมมันอึดอัด”
นอกจากอึดอัดแล้วก็รู้สึกแปลกๆด้วยเพราะเขาไม่เคยที่จะมาใส่อะไรแบบนี้เขาเลย
ไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้จะอธิบายยังไงดี
“ใส่ไว้แบบนี้แหละเดี๋ยวค่อยถอด”
“แต่มัน...”
“มานั่งนี่”
แดเนียลบอกพร้อมกับตบหน้าขาของตัวเอง
อูจินมองอย่างชั่งใจก่อนจะยอมนั่งลงบนขาของแดเนียล
“อ๊ะ”
ทันทีที่นั่งอูจินก็ร้องออกมาพร้อมกับสะดุ้งโหยง
เพราะที่นั่งลงช่องทางที่มีหางใส่อยู่มันตรงกับหน้าขาของแดเนียลพอดีทำให้หางถูกกดลึกเข้าไปอีก
“เป็นไร”
“มันแปลกๆ”
“ทำไม”
“มันรู้สึกมวนท้องอ่ะเหมือนโดนเอาขนไก่มาจี้ที่ท้องยังไงไม่รู้”
อูจินพยายามอธิบายอาการที่ตัวเองเป็นออกมาให้คังแดเนียลฟัง
ซึ่งแดเนียลรู้ว่าอาการที่อูจินเป็นมันเรียกว่าอะไร
“เขาเรียกว่าเสียวยังไงล่ะ”
“เสียว?
มันคืออะไร” เด็กน้อยเอ้ย บางทีก็ซื่อเกินไป
“ก็อาการที่นายกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ไง
เขาเรียกว่าเสียวและฉันสามารถทำให้นายเสียวได้มากกว่านี้อีกนะ”
แดเนียลบอกพร้อมกับโชว์รีโมทเล็กๆให้อูจินดู
“มันคืออะไร”
“อยากรู้หรอ
นายลองกดเปิดมันดูสิ” แดเนียลบอกพร้อมกับยื่นไปตรงหน้าคนบนตัก
อูจินยกมือขึ้นมากดตามที่แดเนียลบอก
เมื่อกดมัมนอูจินก็สะดุ้งอีดครั้ง
หันหน้ากลับมาหาแดเนียลมือเรียวทั้งสองข้างจับไหล่หนาและเริ่มจิกไหล่แดเนียลมากขึ้น
“ฉันเจ็บนะ”
“ดะ....แดเนียลฉันเสียว”
อูจินพูดเสียงสั่นๆ เหงื่อเริ่มออกตรงกระหมับทั้งที่แอร์ก็เปิดออกจะเย็นมากด้วยซ้ำ
“อะไรนะ”
แดเนียลพูดพร้อมกับเพิ่มระดับความแรงของหางแมวที่อยู่ในช่องทางด้วย
แรงขนาดแดนเนียลยังรับรู้แรงสั่นเลย
“อื้อ....ดะ...แดเนียล..อ๊า.....ฉะ...ฉันปวดฉี่....พาไปห้อง....ห้องน้ำอื้อ.....หน่อย”
อูจินพูดตะกุกตะกักแถมยังส่งเสียงครางออกมาใบหน้าซบลงตรงบ่าของแดเนียลลมหายใจถี่ขึ้นเหมือนไปวิ่งมาสักสิบรอบสนามบอล
เขารู้สึกว่าส่วนอ่อนไหวเขากำลังจะปล่อยอะไรออกมาเหมือนกับปวดฉี่
“ปล่อยตรงนี้แหละ”
“แต่....แดเนียลอ๊า.....พาฉันไปฉี่หน่อย”
“อยากไปก็เดินไปเอง”
“ไม่ไหว...อื้อ...ขามันอ่อนอ๊า...อ่อนไปหมดแล้ว”
“งั้นก็ปล่อยมันตรงนี้แหละ”
เขารู้ว่าอูจินจะปล่อยอะไรออกมา มันไม่ใช่ฉี่แต่มันเป็นน้ำสีขาวขุ่นตางหาก
นี้อูจินเคยรีดน้ำออกจากตัวบ้างหรือเปล่าเนี่ยเลยไม่รู้อะไรเลย
“อื้อ...จะออกแล้วนะ....ถ้านายไม่พาไป....อ๊าาาาาาาาา”
เด็กดื้อที่ทนไม่ไหวแล้วปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเลอะกางเกงในตัวเล็กที่เขาใส่
น้ำที่ซึมผ่านออกมาได้ไหลลงไปเปียกขาแดเนียล
เมื่อเห็นว่าอูจินปลดปล่อยออกมาแล้วเราก็กดปิดหางซะ
อุ้มอูจินที่หอบไปนอนลงกับเตียงนอนของตัวเองส่วนเขาก็ยืนอยู่ที่ขอบเตียง
เปิดกระโปรงขึ้นเพื่อดึงกางเกงในตัวเล็กออก อูจินแทบไม่มีแรงมาห้ามแดเนียลได้
อยากจะทำอะไรก็ทำไปเลย
“เด็กดื้อนายทำกางเกงฉันเปื้อนนะ
นายต้องชดใช้” แดเนียลบอกพร้อมกับมองร่างกายของเด็กดื้อตรงหน้าที่นอนหอบอย่างหมดแรง
“จะทำอะไรก็ทำ”
เราไม่มีแรงจะเถียงหรือสู้กับแดเนียลเลยสักนิด
“นายพูดเองนะ”
ใช่ นี่ไงอูจินพูดออกมาแล้วว่าให้เขาทำอะไรก็ได้
เพราะฉะนั้นแปลว่าเขาไม่ได้บังคับขืนใจอูจินสัดนิดเดียว
“คลานมาหาฉัน
คลานให้เหมือนแมวน่ะ” อูจินค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือเท้าที่นอนไว้ก่อนจะค่อยๆคลานไปหาแดเนียลตามคำสั่งจนไปหยุดอยู่ใกล้ๆ
“.....”
ตาหวานเยิ้มช้อนมองหน้าเจ้านายของตัวเองอย่างสงสัยว่าให้ทำอะไรต่อ
“ถอดกางเกงฉันออก”
ยากตรงไหน อูจินนั่งลงกับเตียงมือเรียวยกขึ้นเพื่อปลดกางเกงของแดเนียลออก
แต่แดเนียลกับถอยหลังหนี
“จะให้ถอดกางเกงไม่ใช่หรอ
มาสิจะได้ถอดให้” อูจินบอกพร้อมกับมองหน้าคนที่เดินหนีเขาอย่างไม่พอใจ
บอกให้ถอดกางเกงให้แล้วหนีทำไม
“ใช่
ฉันจะให้นายถอดแต่ไม่ใช่ใช่มือ” งง ไม่ให้ใช้มือแล้วจะให้ใช้ปากถอดหรือไง
“แล้วจะให้ถอดยังไง”
“ปาก
ใช้ปาก”
!?!?!?!?!?!?
“บ้าหรอ!”
ไอ้ความคิดบ้าๆของตัวเองดันไปตรงกับที่แดเนียลพูดออกมาจริงๆซะได้
“จะทำไม่ทำ”
“ง
งั้นก็มาสิ” ถึงไม่อยากทำแต่แดเนียลก็หาทางให้เขาทำอยู่ดี
แดเนียลยกยิ้มมุมปากเล็กๆที่เด็กดื้อยอมทำตามที่เขาบอกง่ายๆ
แดเนียลเดินกลับไปยืนอยู่ที่เดิม
เมื่อแดเนียลกลับมาแล้วอูจินก็ก้มหน้าลงให้ตรงกับบริเวณซิบกางเกง ปากนุ่มอ้าขึ้นเพื่องับซิบกางเกงแล้วรูดลงจนสุด
พอเสร็จก็มองหน้าคนโตกว่า
“ปากมันถอดตะขอไม่ได้”
“งั้นใช้มือได้”
เมื่อพูดเสร็จอูจินก็ปลดตะขอกางเกงออกแล้วดึงกางเกงลงเพื่อถอดกางเกงให้
“ที่เหลือถอดเอง”
อูจินบอกแล้วกลับไปนั่งมองคนตัวสูงที่ถอดกางเกงตัวเองออกแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน
“ไปเปลี่ยนกางเกงสิ”
เขาคิดว่าแดเนียลให้ถอดกางเกงให้เพราะต้องการเปลี่ยนกางเกงใหม่แต่นั่นมันไม่ใช่แต่ความคิดของแดเนียลนั่นมันความคิดของอูจิน
ความคิดของคังแดเนียลมันมากกว่าถอดกางเกง
แน่นอนว่าเขาจะเปลี่ยนมันแต่หลังจากที่เขาจัดการกับเด็กดื้อที่นั่งอ่อย(?)เขาอยู่บนเตียงก่อนน่ะนะ
“ถอดกางเกงในให้ฉันด้วยสิ”
O.o
“บ้าหรือเปล่า
ทำไมต้องทำ” อูจินพูดอย่างตกใจ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่แดเนียลพูด
ให้เขาถอดกางเกงในให้เนี่ยนะ อยากจะบ้า
“ถอดออก”
“เฮ้อ~”
อูจินถอนหายใจก่อนจะยกมือขึ้นไปถอดให้
หลับตาลงไม่ให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าชิ้นสุดท้ายนี้
แป๊ะ!!
หน้าคงอยู่ใกล้เกินไปเพราะเมื่อถอดออกสิ่งที่อยู่ใต้ชิ้นผ้ากลับดีดขึ้นตีหน้าของเด็กดื้อเต็มๆ
อูจินที่ตกใจก็ลืมตาขึ้นมาก่อนจะเบิกตากว้างอีกครั้งที่เห็นขนาดแก่นกายที่อยู่ตรงหน้า
แดเนียลที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มชอบใจ
“ช่วยจัดการให้หน่อยสิ”
“อะไร”
“จัดการให้มันสงบหน่อยสิ
ตอนนี้มันตื่นมากๆต้องการปลดปล่อย”
“ทำเองสิ”
“ชดใช้ที่ทำกางเกงฉันเปื้อนซะ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจนิ
ผมปวดฉี่มากแต่คุณบอกให้ปล่อยตรงนี้ผมทนไม่ไหวก็ปล่อยสิ”
“ปล่อยอะไรนะ”
“ฉี่”
แดเนียลถามย้ำอีกครั้งในสิ่งที่ได้ยินพอได้คำตอบก็ขำออกมา ทำให้อูจินมองอย่างงงๆ
“ถามจริงนะ
ฉี่บ้านนายเขาสีขาวขุ่นหรือไง”
“สีขาวขุ่น?”
“ดูที่กางเกงในนายสิ”
อูจินมองไปที่กางเกงในตัวเล็กสีขาวที่มีน้ำสีขาวขุ่นเปื้อนแบบที่แดเนียลบอก
มันคือ.....O.o
“มันคือไอ้นั้นหรอ”
อูจินถาม เด็กน้อยนี่ก็เด็กน้อยเกินไปนะ
ทำไมถึงไม่รู้อะไรสักอย่างเลยเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้
สำหรับเขาเขารู้จักตั้งแต่เข้ามอต้นแล้ว
“ใช่น้ำของนายนั่นแหละ
ถามจริงนะไม่เคยทำอะไรพวกนี้เลยหรอ” อูจินส่ายหัวเป็นคำตอบ
เขาไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลยสักนิด เพื่อนที่รู้จักที่โรงเรียนไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้เลย
ถึงจะรู้ก็รู้แค่บางเรื่องเท่านั้น
“นายนี่สอบตกวิชาเพศศึกษานะเนี่ย”
“ผมได้เกรดAมานะตกได้ไง”
“ตกภาคปฏิบัติไง”
“มันมีแต่ภาคทฤษฎี”
“งั้นเดี๋ยวฉันสอนภาคปฏิบัติเอง”
“มันมีเรียนด้วยหรอ”
“มีสิ
แต่ฉันเป็นคนสอนให้นายคนเดียวนะ สนใจไหม”
“สน”
ตอบโดยไม่คิดอะไรแท้ๆ อูจินน่ะถ้าเป็นเรื่องเรียนก็ตั้งใจที่จะเรียนอยู่แล้วแหละ
เลยไม่ได้คิดหน้าคิดหลังว่าสิ่งที่ตอบไปนั้นจะได้ผลตอบแทนกลับมายังไง
“งั้นมาเริ่มบทแรกก่อนนะ
จัดการมันซะ” แดเนียลพูดพร้อมกับชี้ไปที่แก่นกายของตัวเองที่กำลังแข็งขืนจนปวดหนึบไปหมดแล้ว
“ทำไง”
“อมมัน
ทำเหมือนกับกำลังกินไอติมน่ะ” แดเนียลบอกอูจินเม้มปากและใช้ความคิดว่าจะเอายังไงควรทำมันดีหรือเปล่าแต่แล้วก็ตัดสินใจ
อ้าปากขึ้นปากนุ่มครอบลงตรงส่วนอ่อนไหว
‘ทำเหมือนกำลังกินไอติมน่ะ’
ปากบางรูดขึ้นลงเปรียบส่วนแกร่นกายเป็นไอติมแบบที่แดเนียลบอก
ลิ้นเล็กตวัดเลียแก่นกาย
ปากนุ่มดูดส่วนหัวเหมือนประหนึ่งว่าดูดไอติม
สิ่งที่อูจินทำให้เขามันทำให้แดเนียลกำลังรู้สึกดี
ฟันเล็กขูดโดนส่วนแก่นกายบ้างแต่นั้นไม่ทำให้เจ็บมันกลับทำให้เสียวมากขึ้นมากกว่า
“ซี๊ดดดดดดด....อื้มมมมมม”
แดเนียลครางออกมาอย่างสุขสม มือหนาเริ่มจับหัวกลมโยนเข้าออกเพราะอยากจะปลดปล่อยเต็มที่แล้ว
อึก!
มันยาวเกินไป
ส่วนตรงนั้นของแดเนียลยาวเกินไปเมื่อเข้ามาอยู่ในปากทั้งหมดมันลงไปชนกับคอพอดี
อูจินที่ไม่ทันตั้งรับก็จุดคอ น้ำตาคลอหน่วยที่ตาใส่ก่อนจะไหลออกมา
“อ๊าาาาาา”
“อ๊อก!!.....แคร่กๆ...แคร่กๆ” อูจินสำลักน้ำรักของแดเนียลที่ปล่อยใส่ปากเขา
น้ำทั้งหมดไหลลงคอ และก็อีกครั้งอูจินไม่ได้ตั้งรับน้ำที่แดเนียลจะปล่อยมาทำให้เขาสำลักมัน
“เริ่มบทที่สองเลยไหม”
“ทำอะไรต่อ”
“นอนลงเดี๋ยวฉันจะสอน”
อูจินยอมนอนลงตามที่แดเนียลบอก พยายามเรียนรู้แบบที่แดเนียลบอกจะสอน
หึ!
เด็กโง่
“ตั้งเข่าขึ้นสองข้าง
ถ่างออกกว้างๆด้วย”
“เอ่อ....แต่ผมไม่ได้ใส่...”
“บอกก็ทำตาม”
เมื่อโดนดุอูจินเลยยอมทำตาม
ยกขาตั้งเข่าขึ้นและถ่างออกแต่มันไม่กว้างพอแดเนียลเลยเป็นคนกับถ่างออกให้
“ยกเอวขึ้น”
อูจินทำตามอย่างว่าง่ายแดเนียลเอาหมอนมาลองหลังเพื่อให้เอวอูจินสูงขึ้นกว่าเดิม
“นอนรอ”
บอกแล้วเดินหายไปพักหนึ่งก่อนจะกลับมาพร้อมกับกล่องอะไรบางอย่างแดเนียลขึ้นไปบนเตียงนั่งลง
ดึงหาแมวออกจากช่องทางของอูจินทำให้อูจินโล่งขึ้น
แต่โล่งไม่นานก็มีอะไรอีกอย่างใส่เข้ามาสิ่งเล็กๆรีๆที่ใส่เข้าไปสามอันและแดเนียลเปิดสั่นทุกตัว
“แดเนียล....อื้อ....”
“อะไร”
“สะ....เสียว”
อูจินตอบ ซึ่งเป็นคำตอบที่หน้าพึงพอใจของแดเนียลนัก
“ฉันทำให้มันเสียวได้มากกว่านี้อีกนะ”
แดเนียลบอกแล้วมองช่องทางที่กำลังขมิบอย่างเสี่ยวซ่าน
แก่นกายที่สงบไปแล้วชูชันขึ้นอีกครั้งแดเนียลจ่อปลายส่วนหัวตรงช่องทางก่อนจะกดมันให้เข้าไปข้างในตัว
“แดเนียล...จะ...เจ็บ”
“อย่างเกร็ง”
“ไม่ไหว...เจ็บ..ฮื้อออออ”
เหมือนครั้งนี้อูจินไม่ให้ความร่วมมือกับเขาสักนิด แดเนียลเลยก้มตัวลงไปทาบปากลงกับปากนุ่มดูดดึงปากริมฝีปากก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในโพลงปาก
ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กอย่างหยอกล้อ
ความเงอะงะไม่เป็นภาษาทำให้แดเนียลชอบ
มันบ่งบอกว่าอูจินไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อน
ซวบ!
ฮืก!
เมื่ออูจินกำลังเคลิ้มกับรสจูบของแดเนียล
แดเนียลเลยสบโอกาสสวนสะโพกเข้าไปจนสุดโคนแล้วแช่มันไว้เพื่อให้อูจินปรับกับส่วนอ่อนไหวของเขา
“เก่งมากเด็กดี”
แดเนียลบอกและจูบลงตรงขมับของอูจินเบาๆ
ช่องทางอุ่นกำลังตอดรัดแก่นกายของแดเนียลจนเริ่มทนไม่ไหว
แดเนียลเริ่มขยับสะโพกเขาออกช้าๆและเริ่มเร็วขึ้นๆ
“อื้อ....ตรงนั้น.....เสียว...อ๊า”
เมื่อส่วนปลายชนเข้ากับของเล่นที่อยู่ในตัวอูจิน ของเล่นก็ชนเข้ากับจุดกระสันอย่างจังทำให้อูจินเสียวมากขึ้น
แดเนียลส่วนสะโพกเข้าออกเร็วๆขึ้นเมื่ออูจินครางออกมาแบบนั้น
“อื้อ...แดเนียล...ไม่ไหวแล้ว”
อูจินครางบอกอีกครั้ง
แดเนียลเลยสวนสะโพกเข้าออกอย่างเร็วขึ้นๆ
มือเรียวกำที่นอนแน่นเพื่อปลดปล่อยอาการเสียว
เกร็งขายกสะโพกขึ้นสวนแดเนียลอัตโนมัติ
“อ๊าาาาาาาา”
เสียงครางเปลี่ยนเป็นเสียงหอบ อูจินหลับตาลงเหนื่อยกับกิจกรรมที่เกิดขึ้น
“อื้มมมมมมม”
แดเนียลส่วนสะโพกอีกสองสามครั้งก็ปล่อยน้ำออกมาเหมือนกัน ค่อยๆเอาแก่นกายออกจาช่องทางน้ำรักไหลตามออกมา
และดึงของเล่นออกมาจากช่องทาง
“บทต่อไป”
“วันหลังได้ไหม
อูเหนื่อย” อูจินว่าพร้อมกับทำหน้างอแงใส่ ซึ่งเป็นคนครั้งแรกที่อูจินทำหน้าแบบนี้กับเขา
อ่า~
แดเนียลยอมแพ้ให้กับอูจินเวอร์ชั่นนี้
หยุดก็ได้ แต่อูจินก็พูดแล้วนะว่าวันหลังน่ะ
“งั้นไปล้างตัวก่อน”
“ไม่ไหว”
“ไม่ล้างตัวจะนอนไม่สะดวกนะ”
“ก็ลุกไม่ไหวแล้ว
อุ้มหน่อย”
น็อคเอาท์
ถ้าเป็นมวยเขาคงโดนอูจินน็อคเอาท์เข้าเต็มๆ
ทำไมเด็กคนนี้ตอนอ้อนแล้วมันหน้าฟัดแบบนี้ว่ะ
มันทำให้เขาที่ไม่เคยยอมใครยอมให้อูจิน และคงเป็นคนเดียวที่เขาจะยอม
“ก็ได้ครับ”
แดเนียลบอกอุ้มอูจินขึ้นแล้วพาเดินไปที่ห้องน้ำเอาคนตัวเล็กลงอ่างอาบน้ำถอดชุดเมดที่เปื้อนออกก่อนจะเปิดน้ำให้
ส่วนตัวเองก็ถอดเสื้อและลงไปในนั้นด้วย
.
.
.
.
.
เมื่ออาบน้ำเสร็จแดเนียลก็อุ้มคนตัวเล็กที่ใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีดำของเขาไปอีกห้อง
ก็ห้องนี้มันเลอะจะไปนอนได้ไงล่ะ เอาไว้พน.ค่อยให้แม่บ้านเปลี่ยนแล้วกัน
แดเนียลค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือเพราะกลัวคนที่หลับไปแล้วจะตื่น
ก่อนจะห่มผ้าให้และสอดตัวเข้าไปอยู่ในผ้าผืนเดียวกัน
ดึงคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดจูบลงตรงขมับเบาๆ
“ฝันดีนะครับ”
หวังว่าตื่นมาอูจินคงไม่อาระวาดอะไรใส่เขาหรอกนะที่ไปทำอะไรกับอูจินแบบนี้
แล้วถ้าแม่ของอูจินรู้ว่าเขาไปทำกับลูกเขาแบบนี้แดเนียลคงเข้าคุกสมใจเด็กดื้อนี่แน่
แต่แม่อูจินคงไม่คิดจะเอาเขาเข้าตารางหรอกนะ
แม่ของอูจินน่ะใจดีจะตาย คงต้องไปขอลูกเขาจากแม่เขาอย่างเป็นทางการซะแล้ว
เฮ้อ~
ไม่หน้าแกล้งอูจินให้ตัวเองทำอะไรเลยเถิดจนต้องมาเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแบบนี้เลย
แต่ก็นะทำไปแล้วแก้อะไรไม่ได้แล้วล่ะ และตอนนี้อูจินก็เป็นของเขาทั้งตัวแล้วด้วย
เขาก็จะรับผิดชอบเด็กดื้อคนนี้เอง
เด็กดื้อที่ชอบดื้อกับแค่เขา
และเขาก็ชอบเด็กดื้อคนนี้มากๆด้วย
พรุ่งนี้เขาคงต้องเอาเด็กดื้อมาเป็นของเขาอย่างเป็นทางการซะแล้ว
รอก่อนนะพรุ่นนี้พี่จะไปขอแม่เราให้มาอยู่กับพี่
TBC(?)
ต่อดีไหมน่ะ
อย่าลืมกลับไปคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะ
https://goo.gl/FsVkNX
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น